வெட்ட வெளி பொட்டலிலே

அந்தி சாயும் நேரத்திலும் பழுத்து காய்ந்து பிய்த்து போட்ட பனை நுங்கு போல காய்ந்து கிடந்தது பூமி. தூரத்தில் எங்கோ ஒரு சில் வண்டு மழைக்கு ஏங்கி குரல் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தது. மாலை வேளையிலும் காற்று அனலாய் அடித்துக் கொண்டிருந்தது.

”தே புள்ளே குட்டியான பாத்துக்க நானு போயி மாட்டுக்கும் ஆட்டுக்கும் புல்லு பிடிங்கிட்டு வாறேன்” அம்மா குப்பாயின் குரல் கேட்டு குடிசைக்கு வெளியே வேப்ப மரத்து நிழலில் விளையாடிக் கொண்டிருந்த இந்திராணி உள்ளே வந்தாள். உங்கொப்பன் டவுனுக்கு மூட்ட தூக்க போயிருக்கு... தண்ணி போட்டுட்டு வந்தாக்க அதுகிட்டே வாய் கொடுக்காத, கண்டபடி என்னத்தான் ஏசும், புள்ளைய பாத்துக்க வெளிய எங்கயாச்சும் போயிட போறான்.

தொட்டிலில் காற்றுக்காக ஒரு குச்சியை வைத்து உண்டாக்கப்பட்டிருந்த இடைவெளியில் குழந்தையை பார்த்தாள் இந்திராணி, விரலை சூப்பிக் கொண்டு தூங்கி கொண்டிருந்தது குழந்தை, ஒரு வருடமாகும் அவனுக்கு இன்னும் பெயர் வைக்கவில்லை. இவள் மூத்தவளானதால் இவன் குட்டியான் ஆனான். ஐந்தாம் வகுப்பு படிக்கும் இந்திராணிக்கு நாளை கணக்கு பரிட்சை. அப்பனிடம் பேனா வாங்கி வர சொல்லி பல நாட்களாகின்றது. இருக்கும் பேனாவை சரியாக எழுத வைக்க எடுத்த முயற்சிகள் வீணானது. கணக்கு புத்தகத்தை எடுத்து படிக்க ஆரம்பித்ததும் குட்டியான் விழித்து கொண்டு அழ ஆரம்பித்தான். ஓடிச் சென்று அவனை தூக்கி வைத்து சமாதானபடுத்த ஆரம்பித்தாள்.

”டேய்... எவண்டா என்னை கேக்குறது... வாங்கடா பாக்கலாம்” தூரத்தில் குடி போதையில் குழறிய படி வரும் வார்த்தைகளில் அப்பனின் குரல் கேட்டது. ”இந்த்ராணி... இந்த்ராணி...எங்கபுள்ள போயிட்ட...?” வாசலில் இருந்த கட்டிலில் பொத்தென விழும் சப்தம் கேட்டது வெளியே சென்று பார்த்தாள் மல்லாக்க விழுந்து கிடந்தான் அப்பன் சுப்பு.
”இங்கதாம்பா இருக்கேன்”
”எங்க போயிட்டா அவ”
“அம்மா மாட்டுக்கு புல்லு புடுங்க போயிருக்குப்பா”
”சோறு ஆக்காம புல்லு புடுங்க போயிருக்காளா”
”அப்பா பேனா வாங்கியாந்தியாப்பா?”
பதில் இல்லை... போதையில் அரை மயக்கத்துக்கு போயிருந்தான் சுப்பு. சட்டை பையை தடவி பார்த்தாள் பேனா இல்லை... கண்களில் நீர் அரும்பியது.
-தொடரும்