மதிப்பிற்குரிய ஆசிரியர் அவர்களுக்கு...

என்னுடைய முதல்பதிவாக இதை எழுத வேண்டும் என நினைத்திருந்தேன். எழுத முடியாமல் போய்விட்டது.
இந்த கட்டுரையின் வாயிலாக எனக்கு ஆரம்பள்ளியில் எண், எழுத்து கற்றுத்தந்த எனது ஆசிரியருக்கு நன்றி சொல்லிக்கொள்ள ஆசைப்படுகிறேன்.

நான் இப்படி கணினியில் எழுதுவேன் என்றோ, இது போல் ஒரு பிரபலமான வலைத்தளத்தில் என் கருத்துக்களையும், எண்ணங்களையும் பதிப்பேன் என்றோ கடந்த வருட ஆரம்பம் வரை கனவிலும் நினைத்ததில்லை. இந்த இடத்தில் அறுசுவைக்கு என் நன்றிகளை தெரிவித்துக் கொள்கிறேன்.

முதன்முதலாக பள்ளிக்குசென்ற நாட்கள் பசுமரத்தாணி போல் இன்னும் என்னுள் அமர்ந்திருக்கிறது. குறைந்த வயதிலேயே பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டேன். பள்ளி என்பது வெறும் எழுத்துக்களை மற்றும் கற்றுத்தராமல் கூடவே வாழ்க்கைக்கான கல்வியையும் கற்றுத்தருவதாக அமைந்திருந்தது. அதற்கு காரணம் திரு. சுந்தரம் ஆசிரியர் அவர்கள் (தலைமை ஆசிரியர்). அன்பு கலந்த கண்டிப்பானவர். மிக எளிமையானவர். தும்பை பூ போன்று வெள்ளை நிற கதர்வேட்டியும், சட்டையுமே அவரது எளிமையை பறை சாற்றுவதாக இருக்கும்.

பள்ளிக்குள் இருக்கும் காலி இடங்களெல்லாம் அவரின் முயற்சியால் மரங்களும், பூக்களும் பூத்து குலுங்கும் சோலையாக திகழ்ந்தது. செம்பருத்தி, இராமவனம் போன்ற செடிகளுக்கு அங்கு பஞ்சமே இராது. மைதானத்தில் புங்கன் மரங்கள் நிழல் பரப்பிக் கொண்டிருக்கும் எப்போதும்.

தினமும் மாணவ, மாணவியர் அந்த செடிகளுக்கு தண்ணீர் ஊற்ற வேண்டும். வாரம் ஒருநாள் சிறு சிறு களைகள் எடுப்பது துப்புரவு பணிகள் ஆகியவை நடைபெறும்.
தென்னைமரக்கன்றுகளும் நடப்பட்டு அதற்கு தனித்தனி குழு அமைத்து தண்ணீர் பாய்ச்ச களை எடுக்க என்று நியமனம் செய்வது உண்டு.
வீட்டில் இருக்கும் செடிகளுக்கு நீர்பாய்ச்சவோ, துப்புரவுபணிகள் மேற்கொள்ளுகிறோமோ இல்லையோ பள்ளிச்செடிகளுக்கு அன்றாடம் பணி செய்வது நடக்கும். செடிகளின் மீது இன்றளவும் பற்று வருவதற்கு காரணம் சிறு பிராயத்தில் எங்கள் ஆசிரியர் போதித்த பாடமே என்றும் சொல்லலாம்.

ஒரு முறை அவர் மாண(வி)வர்களாகிய எங்களிடம் சொல்லிய வார்த்தைகள் இப்பொழுதும் கூட என்காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கின்றன.
"நீங்கள் பெரியவர்களாகி திருமணம் முடித்து வரும் போது உங்கள் கணவரிடம், குழந்தைகளிடம் இது நான் வைத்த மரம் என்று கூறவேண்டும் என்று கூறுவார். ஒவ்வொரு மரத்தையும் பார்வையிட்டு அதற்கான மதிப்பெண்களும் வழங்குவார்.
அந்த வயதான முகமும், அனுபவம் மிக்க பேச்சும் நிறைய கற்று தந்தன. ஆனால் அப்பொழுது எல்லாம் அவை முக்கியத்துவம் வாய்ந்த வார்த்தைகளாக தெரியவில்லை. எங்களையும் அறியாமல் நல்ல விஷயங்களை எங்கள் மனதில் பதிய வைத்துவிட்டார்.

(தற்சமயம் எங்கள் ஊரில் விழா நடந்தது. அப்பொழுது அவ்வழியாக செல்லும் போது எனக்கு நினைவுகள் பின்னோகி சென்று விட்டன. என் அம்மா வீட்டிற்கும் பள்ளிக்கும் தூரம் குறைவு ஆனால் வழி வேறு ஆதலால், பல வருடங்கள் கழித்தே அந்த வழியில் சென்றேன். குறைவான மரங்கள் மட்டுமே இருந்தன.)

மிகவும் முரண்டு பிடிக்கும் மாணாக்கர்களுக்கு மிகக் கண்டிப்பானவர் என்றே சொல்லலாம். வீட்டில் பள்ளிக்கு வராமல் அடம்பிடிக்கும் மாணவர்களை அவர்களின் பெற்றோரே ஆசிரியரிடம் சொல்லி தண்டனை வழங்குமாறு இழுத்து வரும் நிகழ்வுகளும் நடந்ததுண்டு.

கெட்ட வார்த்தை பேசும் மாணாக்கர்களுக்கு அவர் அளிக்கும் தண்டனை மிகவும் நூதனமானது, என்னவென்றால் சாதத்திற்கு போடுவதற்கு சத்துணவு மையத்தில் கல் உப்பு வைத்திருப்பார்கள், அதை அள்ளி பேசிய மாணவனின் வாயினுள் போட வேண்டும். அதுவும் யாரை நோக்கி அவர் அந்த வார்த்தைகளை பிரயோகித்தாரோ அவராலேயே போடப்படும்!!

அதே போல் மாணாக்கர்கள் அடித்துக்கொண்டால், யாரை அடித்தாரோ அவராலேயே மண்டையில் நறுக்கென கொட்டு வைக்கச் சொல்லுவார்.
சமீபத்தில் கூட ஏதோ ஒரு திரைப்படத்தில் இந்நிகழவை பார்த்தவுடன் எனக்கு என் ஆசிரியர்தான் நினைவுக்கு வந்தார்.
வீட்டுப்பாடம் படிக்காமலோ, எழுதாமலோ வந்தால் யார் யார் எழுதவில்லையோ அவர்களை இரண்டிரண்டு பேராக காதைப் பிடித்துக் கொண்டு தோப்புக்கரணம் போடச் சொல்லுவார்.
4ஆம் வகுப்பு 5 ஆம் வகுப்புக்கு அவர் ஆசிரியராக இருந்தார். அந்த வருடங்களில் தான் நான் எழுத படிக்கவே ஆரம்பித்தேன். மதிய உணவு இடைவேளையின் போது கட்டாயம் மனக்கணக்கு அல்லது டிக்டேஷன் டெஸ்ட்டுகள் நிச்சயம் உண்டு.

அதே போல் மதிய உணவானது அனைவரும் ஒன்றாக அமர்ந்து உண்ண வேண்டும்.
அதாவது வகுப்பறையின் சுவர் ஓரத்தில் சதுரமாக அனைவரும் அமர வேண்டும். வகுப்பறைகள் பெரிய அளவினதாக இருக்கும். இரண்டு வகுப்புகள் சேர்ந்தது ஒரு அறையாக இருக்கும்.

கீழே மரப்பெஞ்சுகள் போடப்பட்டிருக்கும் 3 ஆம் வகுப்பு வரை, ( சம்மணமிட்டு அமரும் வகையில்) 4, 5 ஆம் வகுப்புகளுக்கு சற்று உயரமான மரப்பெஞ்சுகள் போடப்படிருக்கும்.

உணவு உண்ணும் முன்பாக கடவுள் வாழ்த்து பாடுவது கட்டாயமாக்கப்பட்டிருந்தது.

அதே போல் சாதம் சிந்தாமல் சாப்பிட வேண்டும். கீழே கொட்டுவதற்கு அனுமதி கிடையாது. என்ன உணவு என்பதையும் நோட்டமிடுவார்.

தோட்ட வேலை செய்யும் நாட்களில் அனைவருக்கும் கோதுமை கஞ்சி வழங்கப்படும். கட்டாயம் அனைவரும் அருந்த வேண்டும் இல்லையேல் கண்டிப்பார்.

ஆயுத பூஜை காலங்கள் மிகவும் சந்தோஷமாக இருக்கும். 5 ஆம் வகுப்பு வரை மட்டுமே உள்ளதால், கடைசி வருட மாணவர்கள் என்ற பெருமையும் கூட சேர்ந்து கொள்ளும். ஆயுத பூஜைக்கு தேவையான சுண்டல், பொரிகடலை, பூஜை சாமான்கள் வாங்குவதற்கு அழைத்துசெல்வார். வீட்டில் அதுபோல அந்த வயதில் யாரும் அழைத்து செல்ல மாட்டார்கள்.

பெரும் குஷியுடன் ஒரு படி உயர்ந்துவிட்ட எண்ணத்துடன் ஆசிரியருடன் பஸ்ஸில் சென்று தேவையான பொருட்கள் வாங்குவது அவ்வளவு மகிழ்ச்சியாக இருக்கும்.

ஆயுத பூஜையன்று புத்தகங்களை பள்ளியிலேயே வைத்து பூஜை செய்து, அடுத்த நாள் மறுபூஜை செய்து அனைவரும் பெற்றுக்கொள்ளவேண்டும்.
ஊர் பெரியவர்கள் அனைவருமே ஆஜராகிவிடுவர். கலர் காகிதங்கள் எல்லாம் கட்டி பள்ளியே புது வித தோரணையுடன் விளங்கும்.

அதேபோல் தினமும் காலையில் பள்ளி மைதானத்தில் கொடிக்கம்பத்தை சுற்றிலும் மாணவ மாணவியர் நிற்க வைக்கப்படுவர்.
அந்த கொடிக்கம்பத்தின் படியில் நின்று தினமும் ஒருவர் தமிழ்த்தாய் வாழ்த்து பாட வேண்டும், மற்றவர்கள் பின் தொடர்ந்து பாடவேண்டும். கூடவே உறுதி மொழியும் உண்டு.

மாலையில் தேசிய கீதம் பாடி கொடியை அவிழ்த்து அழகாக மடித்து வைத்துவிடவேண்டும். இதெல்லாமே சீராக எந்த தவறுமின்றி நடந்துவிடுமளவுக்கு மாணவர்களுக்கு போதித்து விடுவார் ஆசிரியர்.

மேலும் இது போல் மாணவர்களுக்கு பயிற்றுவிப்பதால் மேடைபயம் இன்றியே இருந்தோம் என்றும் சொல்லலாம். ஆனால் எதுவுமே நடைமுறையில் இருந்து கொண்டே இருந்தால்தான் கைவசப்பெறும் இல்லையா? இப்பொழுதெல்லாம் மேடையை பார்த்தாலே பயமாக இருக்கிறது.

நான் பள்ளி மாறிச்செல்லும்போது அப்பள்ளிகளில் எல்லாம் திங்கள், வெள்ளி மட்டுமே கொடியேற்றுவார்கள்.

தினமும் கொடியேற்றும் வழக்கம் எல்லா பள்ளிகளிலும் இருப்பதாக தெரியவில்லை.

இப்பொழுதெல்லாம் பள்ளிகளில் வகுப்பறையிலேயே ப்ரேயர் முடித்துவிடும் நிலை கூட உண்டு என்று தெரிகிறது.

நாம் செலவளித்து, குழந்தைகள் கூடவே நாமும் படித்து கொண்டிருக்கும் இந்நேரத்தில் சில மாற்றங்களை ஏற்றுக்கொள்ளத்தான் வேண்டும், ஆனால் அடிப்படையையே மறந்து விட்டு வெறும் ஏட்டு சுரைக்காயை மட்டும் வைத்துக்கொண்டு எத்தனை நாளைக்கு கறிசமைக்க முடியும்?

அவர் இறந்து பலவருடங்கள் உருண்டோடிய நிலையில், அவரால் ஆரம்பக்கல்வி பயிற்றுவிக்கப்பட்ட நான் அவரைப்பற்றிய கருத்துக்களை பதிந்துள்ளேன் என்பது அவருக்கு தெரிய நியாயமேயானால், அவரின் புன்சிரிப்பு தவழும் முகத்தில் நிச்சயம் பெரிதான ஒரு புன்னகையை பூக்க வைப்பார்.